Kinesiotaping to plastrowanie dynamiczne różnych części ciała, specjalnymi elastycznymi taśmami. W artykule przedstawiamy w skrócie historię kinesiotapingu i wyjaśniamy, jakie jest jego zastosowanie. Charakteryzujemy także taśmy do kinesiotapingu i podpowiadamy, jakie techniki mogą być stosowane do oklejania taśmami kinesio.
Metoda została opracowana w latach 70. XX wieku przez japońskiego chiropraktyka Kenzo Kase, który po kilku latach badań klinicznych wprowadził nową technikę leczenia. W 1995 roku Amerykańskie Krajowe Stowarzyszenie Trenerów Sportowych uznało kinesiotaping za skuteczną metodę uzupełniającą leczenie. W Europie została rozpowszechniona w połowie lat 90. XX wieku, a na początku XXI wieku polscy fizjoterapeuci włączyli ją do metod rehabilitacji. Obecnie taping ma szerokie zastosowanie w fizjoterapii, szczególnie w sektorze sportowym.
Kinesiotaping wykorzystuje stymulację poprzez mechaniczne drażnienie receptorów skóry. Zastosowanie szeregu technik pozwala na osiągnięcie właściwego funkcjonowania układu mięśniowego oraz kostno-stawowego. Dzięki odpowiedniej aplikacji jesteśmy w stanie uzyskać:
poprawę krążenia krwi, prawidłowe napięcie mięśniowe, prawidłowe ustawienie powierzchni stawowych, prawidłową ruchomość powięzi, zmniejszyć obrzęki limfatyczne, zmniejszyć dolegliwości bólowe.
Taśmy do kinesiotapingu wykonuje się w 100% z bawełny, która pokryta jest hipoalergicznym klejem akrylowym. Taśmy zostały tak zaprojektowane, aby naśladowały właściwościami ludzką skórę. Rozciągają się one jedynie wzdłuż, a ich sprężystość wynosi nawet do 130% pierwotnej długości. Są one wodoodporne, nie utrudniają wykonywania czynności dnia codziennego (łącznie z kąpielą). Ich użytkowanie jest możliwe nawet do tygodnia czasu.